CITY PROJECT / ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ / NEON
Kostis Velonis / Κωστής Βελώνης
A PUPPET SUN
Curated: Vassilis Oikonomopoulos / Επιμέλεια: Βασίλης Οικονομόπουλος
Kaplanon 11, Athens / Καπλανών 11, Αθήνα
Wednesday – Sunday : 12.00 – 20.00 / Τετάρτη - Κυριακή | 12.00-20.00
11 OCTOBER 2017 - 14 JANUARY 2018 / 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017 - 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018
Μαρία Καραχρήστου
Εικαστικός
«Το μυαλό πρέπει να είναι ένα μυαλό που ψάχνει, ένα μυαλό που ψάχνει τα λάθη της ανθρωπότητας, ένα μυαλό που ψάχνει την αποτυχία»
Τόμας Μπέρνχαντ - Παλιοί Δάσκαλοι (1)
Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει στο βιβλίο του ο δ.δ να αφηγείται …. Διαβάζω ήσυχα στο καφέ μετά την βόλτα στην Καπλανών 11 στην έκθεση που μόλις επισκέφτηκα Α PUPPET SUN – Kostis Velonis.
Σκέφτομαι και γράφω
Το ερειπωμένο κτίσμα με τις ιστορίες του γραμμένες στους τοίχους, οικειοποιήθηκε τα έργα του Κ.Β ή τα έργα του κατέλαβαν το κτίσμα? Wind at My back – ξύλο, κεραμικά, ακρυλικό 74x32x40 εκ*
Και μέσα από αυτή την συνύπαρξη, την όσμωση, της ερειπωμένης, φθαρτής μνήμης και των χειρωνακτικών διηγημάτων - κατασκευών του, παραδομένων στη λατρεία του λάθους και της φθοράς, μελετά την ανθρώπινη φύση, στα ίχνη που αφήνει στο μάρμαρο, στο ξύλο, στο σίδερο, στα objets trouves.
«Αν η ολότητα είναι πάντα μια ατελής σύνοψη του παντός, τότε αυτό το ατελές είναι για μένα το κεντρικό σημείο της συζήτησης μας, το ατελές με την έννοια του διαρκώς ανολοκλήρωτου» (2)
Συγκινεί το βλέμμα του καλλιτέχνη, όταν συμπάσχει-συμπορεύεται με τον άνθρωπο, τα λάθη, τις αστοχίες του. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν πρώτα δεν το επιχειρήσεις εσύ, πρέπει να σώζεσαι διαρκώς από μόνος σου, χτίζοντας τοίχους, γέφυρες, παράθυρα και πόρτες. Εφευρίσκοντας ένα μέλλον στο παρόν, σκεπτόμενος το παρελθόν. Η Ευτυχία λοιπόν μην είναι ένα κτίσμα? Μια κατασκευή? Γι’ αυτό επιμένει ο Μ.Heidegger στην σπουδαιότητα της αρχιτεκτονικής ως μεταφυσική.
«Και κάθε φορά, καλούμαστε να ξαναχτίζουμε, αφού τα συνεργεία κατεδάφισης δουλεύουν νυχθημερόν» (3)
Οργανική Σκηνοθεσία του δράματος
Τα έργα του, ποιητικά και κυριολεκτικά, είναι με το κτίσμα δεμένα οργανικά, σαν τμήματα σώματος ξεφεύγουν, «σαν αναμονές».
Φωτισμός
Ο φωτισμός είναι ο απολύτως αναγκαίος, το βράδυ τα έργα σκοτεινιάζουν και βυθίζονται στον ύπνο, σαν τους κάποτε ενοίκους του χώρου.
«Πράγματι, τα χρώματα του παρέχουν αισθητηριακά ερεθίσματα ανάλογα με εκείνα της αφής: είναι γι’ αυτόν ένα νεύμα, που ακολουθείται πάραυτα από μια απόσυρση, έπειτα πάλι ένα νεύμα κτλ » (4)
Φυλλάδιο
Το φυλλάδιο, αποτελεί προέκταση του έργου, είναι φθαρτό, εύκολο στην καταστροφή του από την μοίρα. Λειτουργεί όχι βοηθητικά αλλά σαν προσωπικό - προφορικό αφήγημα του καλλιτέχνη, που ενεργεί αυτόνομα - συμπληρωματικά στον χώρο, σαν νεύμα από πρόθεση.
«Υπάρχει κατά την γνώμη μου μόνον μια επ – ανάσταση, η συνεχής, γιατί και ο θάνατος αδιαλείπτως εργάζεται» (5)
Και μεις Τι? Σαν μπαλαντέρ, σαν τον Τρελό ή τον γελωτοποιό* προχωράμε στο δαιδαλώδες ταξίδι της ζωής? Killing Me Softly, με τσιμέντο και μέταλλο, με μολύβι και σκιά. Τρείς αναπαραστάσεις, χαρτογραφούν αυτό το ταξίδι. Το ταξίδι είναι σοβαρό, προκαθορισμένο και με ημερομηνία λήξης. Το τραγικό της υπόθεσης, είναι πως κανείς δεν σε ενημερώνει για τις διαστάσεις, (170x 102x125 εκ.) απλά μαθαίνεις να εξισσοροπείς** και να προσμένεις ανάμεσα στην έξαψη και την υποταγή** ανάμεσα σε οσμές από ξύλο, ακρυλικό και λάδι - Days Left.
Ο Κ.Β οδηγεί το έργο στην αποκαθήλωση του, ως λύτρωση και επ-ανάσταση. Δουλεύει μανιωδώς να φτάσει το έργο στην καθαρή δομή και σύνθεση του, στον σκελετό, στο ουσιώδες. Ως πρακτική λοιπόν ταυτίζεται με τον Αναγεννησιακό καλλιτέχνη που διώχνει από το μάρμαρο κάθε τι περιττό μέχρι ν’ αποκαλυφθεί η αλήθεια του. Ο κύβος μαρμάρου σαν να είναι η θεωρία και αυτήν σκαλίζει προσεκτικά μέχρι να φτάσει στην απολύτως αναγκαία μορφή.
«Προφανέστατα, δεν πρόκειται, ούτως ή άλλως,
παρά για τον κόσμο όπως τον προσανατολίζει η δική μου οπτική γωνία, δεν θα γνωρίσω ποτέ καμιά άλλη» (6)
Όλα νομίζω, βαίνουν κατ’ ευχήν, ευτυχώς, ερήμην μας.
«Έχουμε την Τέχνη για να μην καταστραφούμε από την αλήθεια» μουρμουρίζει ο Νίτσε και ο Βελώνης προτείνει Το σχήμα και τις Διαστάσεις του παιδικού παιχνιδιού ως πυξίδα.
Puppet Sun – παιδικό παιχνίδι σαν ήλιος***
Μαρία Καραχρήστου
Νοέμβρης 2017
Αθήνα
• σελ. 11, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013
• σελ. 126, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013
• σελ. 51, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013
• σελ.34, Αλαίν Πόμπ-Γκριγιέ, Φύση, Ανθρωπισμός, Τραγωδία, Μτφ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εκδ.Alloglotta, Aπρίλιος 2012
• σελ.89, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013
• σελ.46, Αλαίν Πόμπ-Γκριγιέ, Φύση, Ανθρωπισμός, Τραγωδία, Μτφ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εκδ.Alloglotta, Aπρίλιος 2012
* Wind at My back, 2017, Wood, ceramic, acrylic 74x32x40cm,
σελ. 29
*Killing Me Softly, 2017, Cement , metal 195x33x38cm, σελ.45
**Days Left, 2017, Wood, acrylic, oil 170x102x125cm, σελ 37
*** Puppet Sun, 2017, Μarble, wood, metal, 75x24x20cm, σελ.37
Από το φυλλάδιο της έκθεσης Α PUPPET SUN
