ABOUT

CONTACT

SUBSCRIBE

ArtNEWS

 GIORGOS TSERIONIS

 "Karma Carriers"

 

 Allouche Benias Gallery

 

 June 24, 2021 – September 16, 2021

 

 

 

Γράφει η Μαρία Καραχρήστου

Όμως εσείς,

θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

 έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα?

Μαγιακόφσκι

 

Ένα από τα «τρομερά παιδιά» της σύγχρονης εικαστικής σκηνής, ο Γιώργος Τσεριώνης, τρομερό γιατί έχει καταφέρει να χτίσει την δική του μυθολογία* και να φέρει το δικό του αποτύπωμα και γραφή στο σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι, ξαναχτυπά, εδώ σε αυτήν την έκθεση, Karma Carriers, στην Allouche Benias gallery, φτάνοντας σε ένα δημιουργικό εικαστικό κρεσέντο, κατασκευάζει ένα ρέκβιεμ για την υλικότητα και το προφανές.

 

Θέλετε –

θα’μαι ακέραιος όλο κρέας λυσσασμένος,

-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός –

θέλετε –

θάμαι η άχραντη ευγένεια

- όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια. [1]

 

«Η ζωγραφική, γράφει ο Λεονάρντο, «είναι μια ποίηση που την βλέπεις»[2]  Ο Γιώργος Τσεριώνης, γνωρίζει πολύ καλά το ακαδημαϊκό σχέδιο και το μέτρημα, είναι δεινός σχεδιαστής, όπως όλοι ο γλύπτες.  Δεν είναι κοινό μυστικό πως οι γλύπτες κάνουν το πιο εκφραστικό, αναλογικό, μετρημένο στην εντέλεια σχέδιο, από εποχής  Μιχαήλ  Αγγέλου και Ντα Βίντσι«Η Αναγέννηση κατέλυε τη θεϊκή υπόσταση των θεών που αναβίωνε, για να τους μεταμορφώσει σε έργα τέχνης – κι εμείς αυτό κάνουμε.»[3]  Το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση του Γιώργου Τσεριώνη, το τρομερό και ταραχτικό, είναι πως καταφέρνει με την πάροδο των ετών και σε αυτή την έκθεση αυτό κορυφώνεται, να παραμερίσει την εικόνα, την αυστηρή επιφάνεια, να πραγματώσει την καταβύθιση στην ουσία από το προφανές και να οπτικοποιήσει συγκλονιστικά το εντός. Όπως ακριβώς ο Μιχαήλ Άγγελος από ένα κομμάτι μάρμαρο αποκαλύπτει την φιγούρα, εδώ έχουμε το ακριβώς αντίστροφο,  από μια φιγούρα εξάγουμε όλα τα ψυχικά κομμάτια και τα συναισθήματα ενδύονται την ύλη και τα σχήματα για να αποθανατίσουν εσωτερικά τραύματα και ψυχικούς συνειρμούς. Ο τρόπος που πλάθει τα γλυπτά του και τις ζωγραφιές του, μου θυμίζουν τα πλασίματα του Μπέκετ στην γλώσσα και την γραφή:

 

«Σημείωση: Η κίνηση συνίσταται στο σήκωμα των χεριών από τα πλάγια και το ξαναπέσιμο – τους, με μια χειρονομία συμπάσχουσας ανικανότητας για βοήθεια. Αυτό  μειώνεται σε κάθε επανάληψη και γίνεται μόλις αισθητά στην Τρίτη. Έπειτα είναι επαρκής η «παύση» να την περιορίσει, καθώς το Στόμα κυριαρχείται από την ορμητική άρνηση να παραιτηθεί από τρίτο πρόσωπο.» [4]

 

Ο Γιώργος Τσεριώνης παρακάμπτει την επιφάνεια, την τόσο εξιδανικευμένη επιφάνεια και μπαίνει εντός σε κάθε τραύμα, ουτοπία, φόβο, δυστοπία. Οι φιγούρες του καταγράφουν το μέσα, αποτυπώνουν την ψυχή που πάλλεται, που αγωνιά, που χάνεται, που σωριάζεται, που λιποψυχά, απέναντι στη ήττα, στην αναπάντεχη ήττα και φθορά, στην ανθρώπινη μοίρα.

 

Είμαι φυλακισμένος.

Δε μπορεί τίποτα να μ’ απελευθερώσει.

Η γη η καταραμένη με κρατάει στα σίδερα της.

Όλους σας να σας λύσει ο έρωτας μου θαφτανε

Όμως τα σπίτια περιφράζουν τον ωκεανό του. [5]

 

Ακριβώς αυτήν την μοίρα, την πανανθρώπινη μοίρα, ο Γιώργος Τσεριώνης εξυψώνει σε βάθρο, μια εργασία δύσκολη και τρομαχτική, να φέρνεις σε κοινή θέα το εντός, το κοινό εντός, τον φόβο και την μοίρα, τον χρόνο και το λάθος. Αυτή η πάλη της επίγνωσης της σάρκας, της φθοράς, του λάθος, της δυστοπίας και η έγνοια και αγάπη του για το ατελές, το φθαρτό ον, αξίζει τον σεβασμό μας, γίνεται με κάθε σοφία και μαεστρία  ενός δεξιοτέχνη γλύπτη, ο οποίος αποφασίζει, γιατί περί απόφασης πρόκειται, να ακολουθήσει τον δύσκολο και ταραχτικό, ηρωικό κόσμο της αποκάλυψης του Μπέκετ και του Καρούζου, του Μπουκόφσκι και του Μαγιακόφσκι, του Τσίρκα, του Πεντζίκη, του Σκαρίμπα, όλων αυτών που η εικόνα - επιφάνεια δεν τους αρκούσε και αγωνίστηκαν για την ψυχή που πάλλεται εντός.

 

« (Η αυλαία έπεσε όλη, η αίθουσα σκοτεινή. Η φωνή συνεχίζεται πίσω από την αυλαία…συγκεχυμένα, 10’…ενώ η αίθουσα αρχίζει να φωτίζεται.)» [6]

 

[1] σελ.119, [5] σλ 87, Μαγιακόφσκι Ποιήματα, Μαγιακόφσκι Μτφ. Γιάννης Ρίτσος, Παύλος Τιβέρης, Άρης Αλεξάνδρου, Καίτη Δρόσου, Νίκος Παππάς, Πέτρος Ανταίος, Γιώργης Σαραντής, εκδ.Κοροντζή, Αθήνα 2012

[2] σελ. 169, [3] σελ. 189, Το φανταστικό μουσείο, Andre’ Malraux, μτφ. Νίκος Ηλιάδης, επιμέλεια, Αλεξάνδρα Μακροπούλου, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 2007

[4], [6] σελ.72, Παγκόσμιο Θέατρο, Σάμουελ Μπέκετ, Μονόπρακτα, μτφ. Λάκης Λαχανάς, Εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1990

*Από το δελτίο τύπου της έκθεσης  «…συνδυάζοντας το γροτέσκo με ανθρωπομορφικά και ζωομορφικά χαρακτηριστικά, το έργο του εκφράζει την αίσθηση της χρονικότητας, της απώλειας και του φόβου. Με αναφορές από το παρελθόν και το παρόν, κλασικό και σύγχρονο, τα έργα  του αποτελούν μια εξερεύνηση του ανθρώπινου αταβισμού…»