Νίκος Παπαδόπουλος

  POLE / HOLE / BALL

 Επιμέλεια: Κατερίνα Κοσκινά

 Crux Galerie

  Η έκθεση ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2020. Λόγω των  συνθηκών της πανδημίας η Crux Galerie παρέμεινε κλειστή

    Επανεκκίνηση Δευτέρα 5 Απριλίου

Ένα κερί αρκεί.Το φως του το αμυδρό

αρμόζει πιο καλά, θα ’ναι πιο συμπαθές

σαν έρθουν της Αγάπης, αν έρθουν οι Σκιές.

Κωνσταντίνος Καβάφης*

Γράφει η Μαρία Καραχρήστου

O Νίκος Παπαδόπουλος σε αυτή του την έκθεση μας προσφέρει ποικίλα χτυπήματα στην αντίληψη μας περί έρωτος και ηδονής. Με τρυφερότητα, ποίηση και μυστήριο, ανάγει δεξιοτεχνικά, πτυχές ερωτισμού σε τάματα, ποιήματα και οπές.

Χρησιμοποιεί το φως κυριολεκτικά στο έργο του, φωτίζοντας κάθε στιγμή ως τρύπημα και μεταφέροντας τη διαλεκτική των ποικίλων απόψεων σε υλικότητα, αφού το κάθε έργο έχει τρείς στιγμές/αποτυπώσεις: σε αλουμίνιο, σε μαύρο ματ φύλλο αλουμινίου και βαμβακερό χαρτί σχεδίου. “Δούλευα, χωρίς να γνωρίζω τι συμβαίνει στις κάτω επιφάνειες, το έργο αποκαλύπτεται στο τέλος” είναι τα λόγια του, ενώ με ξεναγεί στην έκθεση. Μοιάζει σαν εννοιολογική προσέγγιση αυτό, όπως ο έρωτας και οι σχέσεις  έχουν “κρυπτικά”, μυστηριακά μέρη όπου ο χρόνος τα αποκαλύπτει.

“Για την έκθεση αυτή βάφτηκαν ειδικά οι τοίχοι με πέντε διαφορετικά γκρι χρώματα”, μου λέει και ο φωτισμός είναι με κάθε προσοχή καθοδηγημένος από την σχεδιάστρια φωτισμού Ελευθερία Ντεκώ στα σημεία που πρέπει να αποκαλυφθούν, πάνω στα έργα.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος καταφέρνει να σκηνοθετήσει τον εαυτό του στην παράσταση της ζωής του, που μας αποκαλύπτει ευγενώς, με ποιητική ματιά κάθε ερωτική εισβολή. Μου δείχνει ένα έργο του στην έκθεση. “Είναι φύλλο χρυσού στο βάθος, το είδες; Μου λέει χαμογελώντας. Σαν περιτύλιγμα από σοκολατάκι!” Του απαντώ.**  Και τον παρακολουθώ να περιφέρεται στον χώρο, με ένταση, αεικίνητος εξηγώντας μου τα έργα και τα μυστικά τους και τον ερωτώ με αφέλεια: “Νίκο πως μπορείς να κάθεσαι ακίνητος με τις ώρες, να κάνεις τρυπούλα - τρυπούλα, είναι δουλειά ωρών με απίστευτη συγκέντρωση και αφοσίωση και πόνο όλο αυτό;***. Δούλευες ακίνητος δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, μου είπες… Πως το καταφέρνεις;

Στον  υποβλητικό χώρο της γκαλερί υπάρχει ένας λευκός καναπές, με χρυσά σκαλίσματα, που μπαίνει στα έργα αριστουργηματικά, δεξιώνοντας τις ερωτικές αποκαλύψεις του Νίκου. Εκεί στέκεται εκείνος, ακουμπώντας στο χέρι του καναπέ με κοιτά, τα μάτια του είναι υγρά σε κοιτούν διάπλατα, αυτό παρατηρώ σε αυτόν τον άνθρωπο, δεν υπεκφεύγει, γι’ αυτό του᾽χω αδυναμία και μου απαντά:“H αγάπη Μαρία! όλα γίνονται από αγάπη. Εγώ που δεν στέκομαι ένα λεπτό ακίνητος, όταν πρόκειται να δουλέψω, κάθομαι ώρες ατελείωτες συγκεντρωμένος, γιατί αγαπώ αυτό που κάνω”

*Το ποιήμα Για να’ρθουν του Κωνσταντίνου Καβάφη (1920) απ’ όπου έχω αποσπάσει τους αρχικούς στίχους, βρίσκεται λέξη – λέξη, επαναλαμβανόμενο εμμονικά, σαν μάντρα ή προσευχή,  αποτυπωμένο στο χέρι, σε έργο του Νίκου Παπαδόπουλου, που εκτίθεται στην συγκεκριμένη έκθεση.

** Ένα πρωινό Σαββάτου έγιναν όλα αυτά και ᾽γω, πραγματοποίησα μια οπή χαράς και συνάντησης, στον εγκλεισμό μου, το Γενάρη του 2021, με αφορμή την έκθεση του Νίκου Παπαδόπουλου που ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2020 και λόγω των  συνθηκών πανδημίας, ανοιγοκλείνει τους μήνες που έπονται…..

*** ‘Η δύσκολη διαδικασία που ακολουθεί και που καταπονεί τα χέρια του, παραπέμπει εξίσου στις ανάγλυφες μεταλλικές επιφάνειες και την βυζαντινή τεχνική του ανθιβόλου και έχει ως αποτέλεσμα, το να προκύπτουν διαφορετικές τεχνικές και διαφορετικές εκδοχές του ίδιου σχεδίου.’ Από το κείμενο – δελτίο τύπου,  της έκθεσης.

Σέκερη 4, 10674, Κολωνάκι. Η έκθεση λόγω των περιοριστικών μέτρων λειτουργεί μόνο κατόπιν ραντεβού. Τηλ: 2130458911 και 6974078295.

e-mail cruxgalerie@gmail.com