ABOUT

CONTACT

SUBSCRIBE

ArtNEWS

 MARIOS SPILIOPOULOS / ΜΑΡΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

 “Dazibao” - Handmade Newspapers

 

 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΔΛ

 

 Εγκαίνια: Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2020 στις 8 μ.μ. – 11 μ.μ.

  Διάρκεια: 24 Ιανουαρίου - 29 Φεβρουαρίου 2020

 

 

Ο Μάριος Σπηλιόπουλος παρουσιάζει στην νέα του  έκθεση 114 έργα, για το «εφή-

μερο» των εφημερίδων, μια αναστοχαστική ματιά, πάνω στην επικαιρότητα των 9 τελευταίων χρόνων (2010-2019), όπως την κατέγραψαν τα έντυπα μέσα ενημέρωσης, (εφημερίδες, περιοδικά, διαφημιστικά φυλλάδια κ.ά).

 

Επεμβαίνοντας πάνω στο σώμα του τυπωμένου χαρτιού, με το χρώμα, το κολάζ και το σχέδιο, με διαγραφές και επισυνάψεις, με αλλαγές τίτλων και παραμορφώσεις, ο Σπηλιόπουλος σχολιάζει τα γεγονότα και τις αποτυπώσεις τους, αλλάζοντας τη μορφή και το περιεχόμενο της τυπωμένης σελίδας, σε μια προσπάθεια να εκφράσει την προσωπική του θέση απέναντι στα γεγονότα, δημιουργώντας μια δική του αφήγηση για την πρόσφατη ιστορία.

 

Με αναφορά στα “Dazibao” (Νταζιμπάο) - Dazibao στα κινέζικα σημαίνει κατά λέξη «χειροποίητη αφίσα με μεγάλους χαρακτήρες» και σε ελεύθερη απόδοση «χειρο-

ποίητη εφημερίδα τοίχου». Στην αυτοκρατορική Κίνα υπήρχε η παράδοση της ανάρτησης dazibao από τους πολίτες είτε για να διαμαρτυρηθούν για πράξεις ή παραλείψεις της διοίκησης είτε για να θέσουν σε δημόσιο διάλογο πολιτικά ή ηθικά ζητήματα. Αυτή η παράδοση αναβίωσε κατά την «πολιτιστική επανάσταση» της Κίνας και χρησιμοποιήθηκε από τους ερυθροφρουρούς σαν εργαλείο επίθεσης εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του Mao Zedong-. Ο Μάριος Σπηλιόπουλος κρεμάει τα δικά του “Dazibao” στους τοίχους της γκαλερί, προσκαλώντας τον θεατή – αναγνώστη να συμμετάσχει σε μια ιδιόμορφη επαν-ανάγνωση των γεγονότων.

 

Πρόκειται για μια επίπονη και επίμονη χειρωνακτική δουλειά πάνω στα αυθεντικά φύλλα των εντύπων ενημέρωσης, σε μια μεταιχμιακή εποχή για τον έντυπο τύπο, όπου τα ψηφιακά μέσα εκτοπίζουν το τυπωμένο χαρτί, ενώ ο τοίχος του facebook μοιάζει να αποτελεί τη σημερινή εκδοχή των “Dazibao”.

 

Οι “Handmade Newspapers”, οι «Χειροποίητες Εφημερίδες», του Μάριου Σπηλιόπουλου μας μεταφέρουν στην «προοθονική» εποχή (την εποχή πριν από την οθόνη του υπολογιστή), και ανασύρουν τη σημασία της ενημέρωσης μέσω των εντύπων και την επίδρασή τους στη ροή των γεγονότων που δημιουργούν την Ιστορία.

 

Τα “Dazibao” του Μάριου Σπηλιόπουλου  συνθέτουν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου 114 ημερών - είναι σαφής εδώ, η αναφορά στο πολιτικό σύνθημα «Ένα-Ένα-Τέσσερα» της δεκαετίας του 60-. Και, ταυτοχρόνως, ένα είδος μνημείωσης του εφήμερου των εφημερίδων, μέσα από τη «λοξή» ματιά του καλλιτέχνη, που με την ζωγραφική του πράξη σχολιάζει σκωπτικά συμβάντα της τρέχουσας επικαιρότητας, μεταφέροντας στο «εδώ και τώρα» τα παρελθόντα, που επηρέασαν την καθημερι-

νότητα μας τα τελευταία χρόνια.

 

Από τα κείμενα του καταλόγου που συνοδεύει την έκθεση:

 

Ο Χ.Γ. Λάζος γράφει:

«…  Η εικαστική παρέμβαση του Μάριου Σπηλιόπουλου στο σώμα των εφημερίδων ακολουθεί δύο δρόμους: έναν δρόμο κριτικής και ανατρεπτικής ειρωνείας και έναν δρόμο επιλογής και ανάδειξης στοιχείων που θεωρεί σημαντικά. Με αυτόν τον τρόπο κάθε έργο είναι και μια δική του «χειροποίητη εφημερίδα». Τα θέματα που επιλέγει είναι κυρίως πέντε: πολιτική επικαιρότητα, διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων, συνήθως φαγητών, πολιτιστικά, επιστήμες και αθλητικά. Χωρίς αυτή η απαρίθμηση να είναι εξαντλητική, αναδεικνύει ένα μεγάλο μέρος των στοιχείων –των σημαντικών ή ασήμαντων συμβάντων- που συγκροτούν την επικαιρότητα, την καθημερινή πραγματικότητα όλων μας, τον ιστό που υφαίνεται καθημερινά και είναι η ζωή και ο κόσμος μας…. Η έκθεση, από αυτή τη σκοπιά, είναι ένα παράδειγμα και μια υπόμνηση σε κάθε πολίτη ότι κανείς δεν μπορεί να τον απαλλάξει από το καθήκον να σκέφτεται με το δικό του μυαλό. Αυτή είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας και της αυτονομίας….»

 

Ο Τάκης Κουμπής, αναφέρει:

«...Αυτή την ατέρμονη έκρηξη των εικονο-φράσεων «ευαγγελίζεται» ο Μάριος Σπηλιόπουλος. Με αφετηρία την εμπειρία του νταζιμπάο, και την επιλογή ορισμένων φύλλων από τον ελληνικό και διεθνή τύπο ως υπόστρωμα, δημιουργεί 114 νέα φύλλα, ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, όπου η εικόνα-τεχνούργημα αναδύεται χάρη στο μοντάζ παραθεμάτων παρελθόντων χρόνων και στην πληθυντική ανάκρουση φράσεων και εικόνων. Ένας ποιητικός σκωπτικός μηχανισμός τίθεται προς χειρωνακτική χρήση, διαμέσου παραποιήσεων, διαγραφών, παρεκτροπών, υπονομεύσεων, αναστροφών, χρωματικών διαστίξεων, υπερθέσεων… Εν κατακλείδι, το μεθοδικά σκωπτικό, ζωγρα-φωτο-γραφικό μοντάζ του Μάριου Σπηλιόπουλου, ανατέμνει την περίοδο της πρόσφατης «κρίσης», επιχειρώντας όχι να κατανοήσει τα γεγονότα με άλλο τρόπο, αλλά να κάνει τομές εικονικών ενεργημάτων, τα οποία συνιστούν μια «πολιτική εικονολογική» παρέμβαση στο πεδίο της μνήμης, της σύγκρουσης, της απόρριψης…».

 

Ο Γιώργος Τσακνιάς, σημειώνει:

«…Ο Σπηλιόπουλος παρεμβαίνοντας στο σώμα της εφημερίδας και αλλοιώνοντάς τη: αλλάζει το νόημα των λέξεων, σβήνει φράσεις ολόκληρες και αναγκάζει τον θεατή να διαβάσει μόνο όσες επιλέγει ο ίδιος, παρεμβαίνει σε φωτογραφίες, σβήνει λεζάντες, γράφει δικές του, αποσυνδέει γεγονότα, πληροφορίες και πρόσωπα ή τα συνδέει όπως θέλει. Σβήνοντας, αφαιρεί — όχι τόσο με τον τρόπο που αφαιρούν οι εικαστικοί, αλλά μουσικά: οι σβησμένες λέξεις είναι οι νότες που δεν παίχτηκαν. Κι όπως θα έλεγαν ο Μάιλς Ντέιβις και ο Τζέρυ Γκαρσία (η φράση αποδίδεται και στους δύο αυτούς μεγάλους μουσικούς), «δεν έχει τόση σημασία ποιες νότες παίζεις όσο ποιες νότες δεν παίζεις»…. «Πειράζοντας» τις εφημερίδες, όμως, ο Σπηλιόπουλος παράλληλα τις απαθανατίζει· αναιρεί έτσι, αν επιμείνουμε στις κυριολεξίες, ένα βασικό τους χαρακτηριστικό, που αναδεικνύεται και από την ετυμολογία της λέξης: τον εφήμερο χαρακτήρα τους… Τα έργα του Μάριου Σπηλιόπουλου δεν είναι —ευτυχώς!— ούτε «αντισυστημικά», ούτε «συστημικά». Είναι βεβαίως αυθεντικά, χωρίς να διεκδικούν την αυθεντία. Ως μυθοπλασία, νομίζω πως συνιστούν σχόλιο στην επικαιρότητα και στο τι είναι επίκαιρο σήμερα, στο πώς μπορούμε να το εντοπίζουμε και να διαλεγόμαστε μαζί του, κάτι που φαντάζει όλο και πιο δύσκολο, παρά την όλο και πιο εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία. Ή ίσως ακριβώς εξαιτίας της. Πρωτίστως, όμως, οι 114 χειροποίητες εφημερίδες του Σπηλιόπουλου αποτελούν το ιδιότυπο ημερολόγιο μιας περίεργης και δύσκολης δεκαετίας, το παλίμψηστο με το οποίο, για να επιστρέψουμε στη Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν, ο καλλιτέχνης προσπαθεί να επινοήσει και να κατασκευάσει μια οντολογία του παρόντος, μια οντολογία του εαυτού του ».

In his new exhibition Marios Spiliopoulos presents 114 works on the ephemeral nature of newspapers — a reflective look at the current affairs of the last nine years (2010-2019) as they were registered by the print media (newspapers, magazines, advertising brochures, etc.).

 

Reworking the printed page with colour, collage and drawing, deletions and additions, changed headings and distortions, Spiliopoulos comments on events and their reporting by altering the form and the content of printed news in an attempt to express his personal take on events and create his own narrative about recent history.

 

In Chinese, Dazibao means literally 'handmade poster with large letters', and in practice it denotes a 'handmade wall-mounted newspaper'. In imperial China there was a tradition of citizens putting up dazibao papers to protest against administrative acts or omissions or to pose political and moral questions for public debate. The tradition was revived under China's 'Cultural Revolution', used by the Red Guards to attack the political opponents of Mao Zedong. Marios Spiliopoulos puts up his own “Dazibao” posters on the gallery walls, inviting the viewer/reader to a peculiar rereading of events.

 

This is an arduous manual work on original copies of print media at a turning point in their history, when digital news increasingly drive them out while the facebook wall appears to be the new version of Dazibao.

 

The Handmade Newspapers of Marios Spiliopoulos take us back to a pre-monitor (i.e. pre-computer) age and recall the importance of printed news and their effect on the course of events that make History.

 

The Dazibao of Marios Spiliopoulos make up a kind of personal diary of 114 days—a clear allusion to the 'One-One-Four' political slogan in 1960s Greece. At the same time, they monumentalise the ephemeral nature of newspapers through the 'oblique' gaze of the artist, whose painterly act constitutes an ironic comment on current affairs as he brings into the 'here and now' past events which have affected our daily life in recent years.

From among the texts in the exhibition catalogue:

 

Ch. G. Lazos:

"…The painterly intervention of Marios Spiliopoulos on the newspaper sheets follows two paths: one of critical and subversive irony and one of selecting and highlighting the elements he deems to be important. In this way, each work is also a 'handmade newspaper' of his own. He focuses mainly on five subject areas: politics, ads for consumer gods—mainly food, culture, science and sports. While not exhaustive, this list includes most of the elements, the major or trivial events, that make up the current affairs, the everyday reality of all of us, the web that is weaved on a daily basis and makes up our life and our world… From this point of view, the exhibition is an example and a reminder to all citizens that no one can relieve them of the duty to think for themselves. This is the prerequisite of freedom and autonomy…"

 

Takis Koubis:

"...It is this endless explosion of pictorial phrases that Marios Spiliopoulos 'propounds'. Starting from the dazibao experience and a selection of specific copies from the Greek and international press as a substratum, he produces 114 new sheets, a kind of personal diary where the image-artefact emerges thanks to a montage of excerpts from years past and the multiple repetition of phrases and images. A poetic mechanism of irony is put to manual use through distortions, deletions, deviations, subversions, reversals, chromatic alterations, layering… In short, the methodically scathing painterly/photographic montage of Marios Spiliopoulos dissects the recent period of 'crisis', attempting not just to understand the events differently but also to take virtual action by way of a 'pictorial political' intervention in the field of memory, of conflict, of rejection…"

 

Yorgos Tsaknias:

"…by reworking the newspaper sheet and distorting it, Spiliopoulos changes the meaning of words, erases entire phrases and forces readers to see only those he chooses, alters photographs, erases captions and writes his own, disconnects information, people and events or connects them the way he wants. By erasing he removes, not in the way of a visual artist's abstraction but musically: the erased words are the notes that were not played. And as Miles Davis or Jerry Garcia would say (the phrase is attributed to both these great musicians), "It's not the notes you play, it's the notes you don't play"… Yet by 'interfering' with newspapers, Spiliopoulos immortalises them at the same time; removes their key attribute of the ephemeral… The works of Marios Spiliopoulos are—thankfully!—neither 'anti-systemic' nor 'systemic'. They are certainly authentic, but they do not claim to be authoritative. As fiction, I believe they constitute a comment on current affairs and on what is topical today, how we can identify it and engage in discourse with it: something that seems increasingly difficult these days, for all the increasingly easier access to information—or perhaps precisely because of it. Above all, however, the 114 handmade newspapers of Spiliopoulos constitute a peculiar kind of diary for a strange and difficult decade; the palimpsest with which the artist, to return to Myriam Revault d'Allonnes, attempts to devise and construct an ontology of the present, an ontology of his self."