Everyday life is strange, when grown in a strange land.

Thomas Mann, The magic mountain

The initial stimulus for Katerina Christidi’s inspiration for her work is the observation of people's everyday life in their environment, of their relationships, attitudes and behaviors, all these elements who give away the multifarious and contradictory human nature. She then shifts and organizes them again in new narratives enriched by her personal views, placing the characters in situations different then they should originally be.

Her exploration focuses on the creation of a world where vague figures coexist with fragmentary unknown landscapes. The idea behind her work lies on the decomposition and re-composition of a combination of elements which are opposed, added one on top of the other, merge, so they might at the end express an unstable situation between multiple realities.

The artist tries to bring to the surface a sense of oscillation and uncertainty about where we really stand, through a dialogue of different levels of representation. Forms are linked together by a controlled yet unpredictable development, since the construction process -which is vital for her- is involving association and successive layers until the final image is formed. This escalating process allows the creation of a channel between the conscious and the subconscious.

"Katerina Christidi works with black. She uses the tools of a painter to make drawings on large canvases stretched directly on the wall. They are not abstract. They are a figuration of the body and the body of the drawing. She uses charcoal to make the black, attested to by the traces of black dust in her atelier. Her method is to connect ends to ends. She draws, takes notes on bits of paper, finds other images, other notes. Joins them together. And then gets to work on a large drawing. Here we have some of her recipes for drawing. And the texts are a way to get closer to those drawings, to experience them. They create a visual effect, of course. And also a narrative experience in the recognition of oddly familiar images. Then there is still another element. One the artist produces through the physical, narrative, mythical dimensions of the drawings. The sense of touch. Her drawings touch this body of black. They embody the touch. This body, so fragile that if you insist too much, you will break the tip of your nose. Nevertheless, reach out your hand - be touched."

J. Emil Sennewald, Paris, May 2015

Exerpt from the catalogue Les escaliers sont en papier

Visiting hours: Tue - Fri: 15:00 – 20:00, Saturday: 12:00 – 16:00

source:

ILEANA TOUNTA Contemporary Art Center

Η καθημερινότητα γίνεται παράξενη, όταν αναπτύσσεται σε ένα παράξενο έδαφος.

Thomas Mann, Το μαγικό βουνό

Το πρώτο ερέθισμα από όπου η Κατερίνα Χρηστίδη αντλεί το υλικό για τα έργα της είναι η παρατήρηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στο περιβάλλον τους, των μεταξύ τους σχέσεων, των στάσεων και των συμπεριφορών τους, όλων όσων προδίδουν την πολυσχιδή και αντιφατική ανθρώπινη φύση. Όλα αυτά τα μετατοπίζει και τα οργανώνει ξανά σε αφηγήσεις εμπλουτισμένες από προσωπικές της προβολές, τοποθετώντας τους πρωταγωνιστές σε καταστάσεις όπου αρχικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται.

Η έρευνά της επικεντρώνεται στη δημιουργία ενός κόσμου όπου ασαφείς φιγούρες συνυπάρχουν με διασπασμένα, άγνωστα τοπία. Η λογική της δουλειάς της βασίζεται στην αποσύνθεση και την ανασύνθεση ενός συνδυασμού στοιχείων που αντιτίθενται, προστίθενται το ένα πάνω στο άλλο ή στο τέλος συνγχωνεύονται, για να εκφράσουν μία ασταθή κατάσταση μεταξύ πολλαπλών πραγματικοτήτων.

Η εικαστικός προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια μία αίσθηση ταλάντευσης και αβεβαιότητας για το πού πραγματικά βρισκόμαστε, μέσα από ένα διάλογο διαφορετικών επιπέδων αναπαράστασης. Οι φόρμες συνδέονται μεταξύ τους με μία ελεγχόμενα απρόβλεπτη ανάπτυξη, αφού η διαδικασία δόμησης του έργου -πρωταρχικής σημασίας για αυτήν- γίνεται με τρόπο συνειρμικό και με διαδοχικές στρώσεις μέχρι να εμφανιστεί η εικόνα. Αυτός ο τρόπος κτισίματος της επιτρέπει την δημιουργία ενός διαύλου μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου.

«Η Κατερίνα Χρηστίδη δουλεύει τις διαβαθμίσεις του μαύρου. Χρησιμοποιεί ζωγραφικά εργαλεία για να πραγματοποιήσει σχέδια σε καμβάδες μεγάλων διαστάσεων. Δεν πρόκειται περί αφηρημένων σχεδίων. Αναγνωρίζουμε σώματα. Για ορισμένα μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι το ίδιο το σώμα του σχεδίου. Η καλλιτέχνης δουλεύει τις διαβαθμίσεις του μαύρου χρησιμοποιώντας το κάρβουνο· μάρτυρας τα ίχνη μαύρης σκόνης στο εργαστήριο της. Ξεκινάει από μία παράθεση ετερόκλιτων στοιχείων. Σχεδιάζει, σημειώνει σε μικρά κομματάκια χαρτί, μαζεύει εικόνες πάνω στις οποίες πέφτει τυχαία, ξανασημειώνει, κολλώντας σιγά σιγά το σύνολο στον τοίχο. Κατόπιν αρχίζει ένα μεγάλων διαστάσεων σχέδιο.

Τα σχέδια προσφέρουν σίγουρα μία οπτική εμπειρία, αλλά και μία εμπειρία αφήγησης, κάνοντάς μας να αναγνωρίσουμε παράξενα οικείες εικόνες. Και κάτι ακόμη: αυτό που φέρνει στην επιφάνεια η καλλιτέχνης μέσα από τις σωματικές, αφηγηματικές, μυθικές διαστάσεις των σχεδίων της, είναι η πρόκληση του αγγίγματος. Τα σχέδια της αγγίζουν το σώμα των διαβαθμίσεων του μαύρου. Ενσωμάτωνουν το άγγιγμα. Είναι εύθραυστο αυτό το σώμα. Πλησιάζοντας πολύ κοντά κινδυνεύουμε να χτυπήσουμε την άκρη της μύτης μας. Ωστόσο, ας πάρουμε το ρίσκο να αφεθούμε σ΄αυτό το άγγιγμα.»

J. Emil Sennewald, Παρίσι, Μάιος 2015

Απόσπασμα από τον κατάλογο Les escaliers sont en papier

ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 15:00 – 20:00, Σάββατο 12:00 – 16:00