Αλέξιος Παπαζαχαρίας: Κοιτώντας κανείς τα σχέδια αυτής της έκθεσης το πρώτο που διαπιστώνει είναι πως δεν μοιάζουν με κανένα έργο το Αλέξη Ακριθάκη που έχουμε δει μέχρι τώρα.

Η δική σου αντίδραση όταν πρωτοείδες αυτά τα έργα ποια ήταν; Θυμάσαι πότε τα είδες πρώτη φορά;

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Χα! τα “ξαναείδα” πρώτη φόρα πριν από ένα περίπου χρόνο. Τα είχα δει τα σχέδια και πολύ παλιότερα. Δεν θυμάμαι πότε αλλά όταν τα ξαναείδα τα θυμήθηκα. Δεν μου ήταν άγνωστα. Αυτό που αναρωτήθηκα ήταν πως και δεν είχαν εκτεθεί ποτέ. Δεν τα είχε δει ποτέ κανείς, δεν είχε δώσει τη σημασία που θα έπρεπε, δεν τα είχε βρει ποτέ κανείς; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι δεν εκτέθηκαν σε καμία από τις τρεις αναδρομικές εκθέσεις (Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αργότερα Βερολίνο), και σε καμία από τις ατομικές του. Οπότε τα σχέδια αυτά δεν τα είχε εκθέσει μέχρι τώρα ούτε ο ίδιος, ούτε κανένας άλλος μετά από αυτόν. Βέβαια γενικώς τα περισσότερα σχέδια του δεν τα είχε δείξει.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας: Όντως! Οι ατομικές του εκθέσεις αποτελούν πολύ συγκεκριμένες ενότητες και θεματικές, και σίγουρα οι περισσότερες από αυτές περιλαμβάνουν μεγάλα έργα, λάδια, ακρυλικά και διαφορετικών ειδών κατασκευές. Συνήθως όχι μικρού μεγέθους. Ωστόσο κάποιες ατομικές του εκθέσεις ήταν βασισμένες σε έργα σε χαρτί (και δεν μιλάμε για την περίοδο των τσίκι-τσίκι ή για τις μεγάλες τέμπερες της δεκαετίας του ’60) και μάλιστα έργα σχετικά μικρού μεγέθους και ιδιαιτέρως “ιδιαίτερα”. Μπορούμε να αναφέρουμε ενδεικτικά την έκθεση στη γκαλερί Μέδουσα το 1980 με τις μικρές ιστορίες καμωμένες με τέμπερες ειδικά για σένα κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας, την έκθεση στην αίθουσα τέχνης Αντήνωρ το ’84 με τα σχέδια από το υδροηλεκτρικό έργο του Πολύφημου που είχαν γίνει για την αντίστοιχη έκδοση της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ ΑΕ το 1975. Φυσικά χαρακτηριστικότατες περιπτώσεις αποτελούν και η έκθεση “Τσίρκο” που έγινε σε συνεργασία με το Γιώργο Λάππα στην γκαλερί Άρτιο το 1986 και η έκθεση “Τα λουλούδια μου στους αυτόχειρες φίλους μου” το 1990 στην γκαλερί Ζαλοκώστα 7.

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Κάποιες εκθέσεις τελευταίες είχαν κάποιες επιλογές σχεδίων που δεν ήταν τόσο αυστηρή και συγκεκριμένη όσο στις περιπτώσεις που αναφέρεις. Όπως για παράδειγμα η έκθεση “Σχέδια” στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών” το 1988. Αλλά συνήθως δεν ήταν έτσι. Τώρα τα συγκεκριμένα έργα έγιναν το ’76 στο Βερολίνο και τη χρονιά εκείνη όπως και την προηγούμενη δεν κάνει καθόλου εκθέσεις και το 1977 ξεκινάει η συνεργασία του με την Γκαλερί Karen & Jean Bernier στην οποία εκθέτει δίπλα στους περισσότερους σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής του όπως τους Calzolari, Merz, Κουνέλλη και άλλους. Αυτά τα σχέδια μπορεί και να ξεχάστηκαν στο Βερολίνο.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας: Ένα χρόνο πριν αρχίζει να ασχολείται συστηματικά με την παραγωγή πολλαπλών έργων με το Πολύπλανο στην Αθήνα και μέχρι το ’78 θα έχει πια δημιουργήσει καρέκλες, ντουλάπια και παζλ. Γενικώς τη δεκαετία του ’70 και ειδικά από τα μέσα και έπειτα ασχολείται με πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα. Η έκθεση στη Λάρισα που δεν περιορίζεται μόνο στα συγκεκριμένα σχέδια για τα οποία μιλάμε αλλά προσπαθεί να μας δώσει μια γεύση από αυτή την πολυδιάστατη δημιουργικά περίοδό για τον καλλιτέχνη. Η ενασχόληση με τα πολλαπλά δηλαδή έργα που μπορούν να επαναληφθούν με ακρίβεια περισσότερες φορές επιτάσσει χωρίς φυσικά να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση μια σχετική απλότητα η οποία θα διευκολύνει την αναπαραγωγή. Τα σχέδια αυτά χαρακτηρίζονται από μια τέτοια απλότητα παρά το γεγονός ότι είναι εντονότατη η παρουσία μιας προσωπικής “γραφής”.

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι το 1976 που δεν έχει εκθέσεις και γενικώς δεν υπάρχουν πολλά μεγάλα έργα που να έχουν γίνει εκείνη τη χρονιά. Υπάρχουν όμως  υπάρχουν περισσότερα σημειωματάρια του καλλιτέχνη από κάθε άλλη χρονιά. Επίσης φίλοι του από εκείνη την περίοδο μου έχουν επιβεβαιώσει πως πολλά σημειωματάρια του κλάπηκαν κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Δηλαδή δεν υπήρξαν απλώς περισσότερα σημειωματάρια αλλά πολύ περισσότερα.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας: Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως το 1975-76 ήταν μια περίοδος σχετικά εσωστρεφής για τον καλλιτέχνη τουλάχιστον δημιουργικά; Το να δουλεύει κανείς σε σημειωματάρια ή σε χαρτιά μικρού μεγέθους όπως στα συγκεκριμένα έργα - ειδικά για έναν καλλιτέχνη που δεν κάνει μόνο μικρά έργα σε χαρτί αλλά τη δεκατιά του ’70 δουλεύει με τον Αλέξανδρο Ιόλα, σίγουρα πουλάει κάποια αρκετά πιθανώς έργα και σίγουρα η εμπορικές τάσεις της εποχής ευνοούν κυρίως τα ζωγραφικά έργα με λάδι. Για δύο χρονιές έχουμε αυτή τη διαφοροποίηση. Θεωρείς ότι υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που έφερε αυτή τη διαφοροποίηση;

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Ήταν σίγουρα μια μεταβατική περίοδος. Γι’ αυτό πιστεύω πως δεν δείχτηκαν τα συγκεκριμένα έργα. Κάπως “ξεμείνανε” λόγω αυτού. Πάντως το γεγονός ότι τα έχει υπογράψει, τους έχει δώσει τίτλους και τα έχει χρονολογήσει τους δίνει μια μεγάλη σοβαρότητα και φανερώνει πως κάτι ήθελε να τα κάνει. Αν δεν ήθελε να τα κάνει τίποτα δεν θα τα είχε προσέξει τόσο πολύ. Θα τα είχε αφήσει να υπάρχουν σαν παιχνίδια ή μουτζούρες.

Γιώργος Αλέξανδρος Σαμαράς: Θα ήθελα λίγο να αναφερθούμε πριν κλείσουμε σε ένα βασικό χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη που είναι η σχέση του με τα παιδιά σε όλες τις διαστάσεις: τα έργα του αγαπιούνται από τα παιδιά πάρα πολύ, έχουμε δει ακόμα και έργα που είναι εμπνευσμένα από παιδιά ακόμα και έργα που είναι παιδικές ζωγραφιές μεταφερμένες από τον ίδιο σε μεγάλες διαστάσεις σε καμβάδες. Θα ήθελα να ακούσω τι έχεις να μας πεις μιας και σίγουρα ήσουν σίγουρα το αγαπημένο του παιδί!!!!!!

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Χα, χα, χα! Το πρώτο τέτοιο έργο από δική μου ζωγραφιά έγινε τη δεκαετία του ’70. Έχω και φωτογραφία που είμαι εγώ περήφανη ζωγράφος με τη ζωγραφιά μου ανά χείρας. Εγώ ήμουν η βοηθός. Και η βοηθός έκανε βασικά ό,τι ήθελε. Κατά βάση κάναμε ιστορίες μαζί και μου άρεσε να χρωματίζω - να γεμίζω με χρώματα - σχέδια κυρίως από εκδόσεις και βιβλιαράκια. Βέβαια μου έδινε να κάνω και κανονικές δουλίτσες κατά καιρούς: να ανακατεύω χρώματα, να κρατάω σταθερά πράγματα για να κάνει κατασκευές αν έπρεπε να κολλήσει κάτι και τέτοια. Ό,τι μπορεί να κάνει ένα παιδάκι μέχρι δώδεκα χρονών. Από τα δώδεκα μου και μετά κι εγώ έχασα το ενδιαφέρον μου για όλα αυτά αλλά και ο ίδιος είχε πια επαγγελματίες βοηθούς. Επίσης πηγαίναμε πολλές εκδρομές μαζί για να μαζέψουμε υλικά για τις κατασκευές από διάφορα σκουπίδια στο Πήλιο και την Εύβοια. Μια φορά μας είχαν αφήσει εμένα και την κόρη του Λομέλ (ο Ακριθάκης και ο Λομέλ) να ζωγραφίσουμε κάτι ταμπλό που προορίζονταν για σκηνικά. Εμείς θέλαμε να το κάνουμε πολύχρωμο και πολύ ωραίο και βάλαμε από όλα τα χρώματα μέχρι που βγήκε ένα φριχτό γκρι πράγμα! Ο Ακριθάκης το σουλούπωσε μετά και έγινε πολύ ωραίο. Πραγματικά πολύ ωραίο! Πουλήθηκε κιόλας! Χα, χα!

Γιώργος Αλέξανδρος Σαμαράς: Όλη αυτή διαδικασία πως την αντιμετώπιζες; Σε διασκέδαζε;

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, σίγουρα μου φαινόταν κάτι πολύ φυσικό! Έτσι μεγάλωσα δεν μου φαινόταν σαν κάτι ιδιαίτερο!

Γιώργος Αλέξανδρος Σαμαράς: Τα σχέδια για τα οποία μιλάμε θεωρείς ότι μέσα από την απλότητά τους απευθύνονται κατά κάποιο τρόπο στα παιδιά;

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως λίγες εβδομάδες πριν κάνει αυτά τα σχέδια στο ίδιο σημειωματάριο που μιλάει για τα συγκεκριμένα έργα γράφει πως θα ήθελε να κάνει μια έκδοση για παιδιά, ένα μάθημα ζωγραφικής σε δώδεκα καρτέλες με ένα σύστημα που θα υποδεικνύει σχήματα και χρώματα. Δεν αποκλείεται ή μάλλον είναι πιθανό αυτά τα έργα να είναι αποτέλεσμα μια τέτοιας προσπάθειας που στο δρόμο άλλαξε κατεύθυνση. Μπορεί και όχι. Αυτή η έκδοση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας: Κλείνοντας θα ήθελες να μας πεις κάποια από τα μελλοντικά σχέδια σχετικά με τα έργα του πατέρα σου;

Χλόη Geitmann Ακριθάκη: Προετοιμάζουμε με τον Ντένη Ζαχαρόπουλο μια μεγάλη έκθεση με την ευκαιρία της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πρωτεύουσας Βιβλίου στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Θα περιλαμβάνει και έργα του Αλέξη Ακριθάκη που σχετίζονται με το βιβλίο και θα γίνει την άνοιξη. Θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με έργα κυρίως μικρών διαστάσεων αλλά πολλών σε αριθμό. Δουλεύουμε πυρετωδώς γι’ αυτό γιατί είναι και η πρώτη φορά που παρουσιάζεται οργανωμένα αυτή η διάσταση του έργου του.